Ang Pagmamahalang Higit Pa sa Kamatayan

Alas siyete pa ng umaga sa May 30, 2011 nang bigla akong nagising dahil sa malakas na katok sa pintuan ng kwarto ko. Ginigising na pala ako ng mama ko para mag-agahan. Agad-agad naisip ko na anibersaryo nga pala nina mama at papa noon, kaya sa paglabas ko ng kwarto, binati ko kaagad ang aking ina ngunit ang sumalubong sa akin ay mga matang namamaga na dahil sa kakaiyak - ito nga pala ang unang anibersaryo nila na wala na si papa dahil siya’y sumakabilang buhay na. Pagkakita ko sa inay ko noon, naisip ko sa loob-loob ko na madali lang talagang umibig, ngunit ang manatiling umibig sa isang tao ay napaka-espesyal na – hanggang sa pagputi man nang mga buhok o kahit sa pagsakabilang buhay man nang isa. Hindi ko napigil ang sarili ko kaya naitanong ko sa kanya ang tungkol sa kuwento ng pag-iibigan nila ni papa. Tinanong ko; “Ma, paano naging kayo ni papa?”. At doon sinimulan niya ang kaniyang kuwento.

      Si Rolando Casepe ay nakatira sa isang bundok sa Maasin City. Bata pa lang nagtatrabaho na siya para tumulong sa kinabukasan ng kanilang pamilya. Napakabait niya na tao, napakamagalang at may malaking takot sa Diyos. Naging student-worker siya para makamit ang kaniyang hangad, ang makapag-aral. Si Sonia Mole naman ay nakatira sa Hinundayan, Southern Leyte.  Dahil sa kagustuhan ng kanyang mga magulang na mag-aral siya sa isang prestihiyosong paaralan, pinalipat siya sa Maasin City. At sa isang kidlap, pareho na silang nag-aaral sa Saint Joseph College at una silang nagkita sa varsity team bilang mga atleta sa nasabing paaralan. Si Rolando ay isang basketball player at si Sonia naman ay sa track and field, partikular sa hurdles. Napansin kaagad ni Rolando ang galing ni Sonia kaya’t nilapitan niya ito para magpakilala at katulad ng ibang kwentong pag-ibig, nagsimula sila bilang matalik na magkaibigan. Simula noon, sa bawat kompetisyon, palagi na silang magkasama at sa tuwing magkasama sila, unti-unti ng nahuhulog ang loob nila sa isa’t isa. Dahil hindi na mapigilan ni Rolando ang nadarama, pinagtapat niya ito kay Sonia at doon nagsimula ang pagliligawan ng dalawa na naging magkasintahan din sa huli. Noong sila ay 4^th year hayskul na, napag-usapan nila na mag-aaral pa rin sa Saint Joseph College para sa kolehiyo. Simula noon ay hindi na sila naghiwalay – magkasama nilang tinahak ang kolehiyo na baon ang pagmamahal sa isa’t isa. Matapos ang kolehiyo, sinimulan nilang maghanap agad ng trabaho para sa kanya-kanyang pamilya at para sa kanilang dalawa.  Pagkatapos ng ilang taon, napagtanto ni Rolando na hindi niya kayang mabuhay na wala si Sonia at dahil dito inalok niya ng kasal at tinanggap naman ni Sonia ang alok ng kasintahan. Kahit na may mga tampuhan ang dalawa at paminsan-minsan ay napapasubok sa gulo ng agos ng buhay, hindi pumasok sa isip nila ang maghiwalay. At sa Mayo 30, 1979, nagpakasal sila sa mata ng diyos sa simbahan ng Our Lady of Assumption. Namuhay sila na puno ng kagalakan, sa hirap at ginhawa pero sa lahat ng mga nadaramang sakit, ipinaglaban nila ang kanilang pagmamahalan at sa pagmamahalang iyon, nakabuo sila ng tatlong anak – si Sherwin, Shareen at Shamara. Nagsama sila sa loob ng tatlumpong isang taon ngunit ang kanilang pag-iibigan ay naudlot dahil sa hindi inaasahang pangyayari. Namatay si Rolando noong Agosto 24, 2010 dahil sa sakit sa atay at gallbladder at dito gumuho ang mundo ni Sonia. Hindi niya inaasahang kukunin agad ng Diyos ang pinakamamahal niya. Dito nasubok ang pagmamahal ni Sonia, nasubok ang katatagan niya para sa sarili at sa mga anak niya. Pinilit niyang maging matatag para sa mga anak niya kasi alam niyang ito ang gusto ni Rolando para sa kanya at sa pamilya niya – ang maging matatag. Pinangako niya sa sarili niya na simula sa araw na iyon hanggang mamatay siya, si Rolando lang ang mamahalin niya at wala nang iba. Hanggang ngayon ay tumitingin pa rin si Sonia sa mga bituin sabay sabing; “Mamahalin kita magpakailanman, kahit wala ka na”.

          Kung kalian iniisip ko ang kuwento ng pag-iibigan nila, napapaisip ako, “Magkakaroon kayo ako ng ganitong kuwento?”. Aaminin ko na sa lahat ng mga narinig kong kuwento na tungkol sa pag-ibig, ang paborito ko ay ang sa mga magulang ko kahit na malungkot ang pagtatapos ng kuwento nila. Ipinagdadasal ko sa Diyos na kung sino man ang magiging makatuluyan ko, sana hindi siya kunin ng maaga pero ang pangunahing dasal ko sa Diyos ay ang maramdaman ko ang pagmamahal na naramdaman nila sa isa’t isa. Dahil sa kuwento nila, napaniwala nila ako sa kapalaran, napaniwala nila ako sa tadhana at napaniwala nila ako sa tunay na pagmamahal.